«Ένας νόμος δεν αρκεί» φώναζαν δυνατά οι συμμετέχοντες του Pride της Αθήνας, δηλώνοντας πως μολονότι το νομοθετικό πλαίσιο για τους ίδιους και τις οικογένειές τους έχει αλλάξει, τα στερεότυπα που υπάρχουν σε μερίδα της κοινωνίας παραμένουν ίδια και απαράλλαχτα.
Και μία εβδομάδα μετά τη μεγάλη παρέλαση του EuroPride της Θεσσαλονίκης, κάποιοι συνάνθρωποί μας το επιβεβαίωσαν περίτρανα.
Το πρώτο Family Pride στην πόλη είναι γεγονός, με τους διοργανωτές να εκφράζουν την επιθυμία τους αυτό να γίνει θεσμός.
Οικογένειες, μικρά παιδιά, ηλικιωμένοι, ιερείς, αλλά και μέλη του ακροδεξιού χώρου θέλησαν να εκφράσουν δογματικά ότι η μοναδική σύνθεση μίας οικογένειας αποτελείται από έναν πατέρα, μία μητέρα και τα παιδιά τους.
Παράλληλα, καπηλευόμενοι τη θρησκεία και ξεχνώντας παντελώς το πλέον ουσιώδες ρητό του «αγαπάτε αλλήλους», έσπευσαν να ξεκαθαρίσουν πως «οι άλλοι» δεν είναι επουδενί μέλη της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας.
Μίσος, απέχθεια, ακραία ρητορική μίσους.
Και όλα αυτά ήταν ακόμη περισσότερο έκδηλα, καθώς μία εβδομάδα νωρίτερα στους ίδιους δρόμους, στα ίδια σημεία διοργανώθηκε μία γιορτή για όλους, μία γιορτή που φώναζε μαζικά ότι η αγάπη δεν έχει φύλο.
Δε θα σταθώ στο σύνηθες και πέρα για πέρα αληθινό «αν τους χτυπούσαν, αν τους έδιωχνε η οικογένειά τους από το σπίτι λόγω της σεξουαλικής ταυτότητάς τους, να έβγαιναν στους δρόμους» που απαντούν τα μέλη της κοινότητας.
Δε θα μιλήσω για όλα τα παιδιά, όλους τους νέους που εκδιώχθηκαν, βασανίστηκαν, περιθωριοποιήθηκαν λόγω των ανεγκέφαλων, τους οποίους είχαν την ατυχία να γνωρίσουν.
Δε θα μιλήσω καν για τους ηλικιωμένους που για χρόνια ζούσαν στη «ντουλάπα» τους, περιμένοντας τη στιγμή που θα μπορέσουν επιτέλους να ζήσουν, να εκφραστούν και τώρα κλαίνε από συγκίνηση βλέποντας τους νέους να διεκδικούν αυτά που εκείνοι στερήθηκαν τόσο βίαια και τόσο άδικα.
Θα μιλήσω όμως για τα παιδιά που «σέρνουν» μαζί τους οι ομοφοβικοί σταυροφόροι σε αντίστοιχες εκδηλώσεις.
Βρέφη, νήπια, μικρά παιδιά που πέραν την κατήχησης που υφίστανται ως προς τι είναι «καλό» και τι «κακό», είναι πολύ πιθανόν να μην αντιλαμβάνονται καν σε τι συμμετέχουν.
Ανήλικα, τα οποία μπαίνουν «μπροστάρηδες» από τους ίδιους τους γονείς τους και φιγουράρουν σε κάθε ιστοσελίδα που καλύπτει αντίστοιχες εκδηλώσεις.
Δεν μπορώ παρά να σκεφτώ το μίσος που δημιουργούν στις αθώες αυτές ψυχές, αλλά και το φόβο που μπορεί να νιώθει ένα παιδί που ίσως τώρα αρχίζει να αντιλαμβάνεται πως ανήκει στην κοινότητα ενώ είναι μέλος μίας τέτοιας οικογένειας.
Γιατί αυτό που βροντοφωνάζουν οι παρελάσεις υπερηφάνειας μπορεί για κάποιους να είναι τετριμένο, καθώς πλέον υπάρχει περισσότερη συμπερίληψη εν συγκρίσει με παλαιότερα, αυτό που δεν έχουν καταλάβει είναι ότι ο αγώνας που γίνεται από την ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα είναι να μην υποστεί ούτε ένα παιδί μίσος και ομοφοβία λόγω της ταυτότητάς του.
Είναι να μην υπάρχουν λοξές ματιές, ούτε σχόλια.
Αγαπάτε αλλήλους, λοιπόν, χωρίς ναι μεν αλλά.