Δικαίωμα στο… αυτονόητο ζητά για το 6,5 χρονών παιδί της η Λίο Εμμανουήλ. Εδώ και 18 χρόνια, η ίδια και η σύντροφός της είναι μαζί και κάποια στιγμή αποφάσισαν να μπουν στην επίπονη και χρονοβόρα διαδικασία της εξωσωματικής για να αποκτήσουν παιδί.
Ένα παιδί, όμως, που νομικά στη χώρα μας έχει μόνο έναν γονιό, τη Λίο. Ο άλλος του γονιός δεν υφίσταται νομικά… Είναι γονιός με εξουσιοδότηση, την οποία χρειάζεται ακόμη και για να πάρει το παιδί του από το σχολείο!
Με αφορμή τη συζήτηση για το περίφημο νομοσχέδιο για τον γάμο της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας, η Λίο μιλά στο TheOpinion για μια καθημερινότητα «κανονική», που όμως στη δική της οικογένεια «στοιχειώνεται» από έναν διαρκή, μόνιμο φόβο: «Αν πεθάνω, το παιδί μου θα πάει σε ίδρυμα..Αν πεθάνω, το παιδί μου θα χάσει όλο του τον κόσμο… Γιατί τα άλλα παιδιά σε περίπτωση θανάτου μένουν με τον άλλο γονιό, αλλά το δικό μου πρέπει να πάει σε ίδρυμα; Υπάρχει κάτι πιο απάνθρωπο;».
Να τι μας λέει η Λίο:
«Το μεγαλύτερό μας πρόβλημα (και δεν είναι υποθετικό σαν σενάριο), ο μεγαλύτερός μας φόβος, κάτι που στοιχειώνει την καθημερινότητά μας, είναι να πάθει κάτι ο ένας από τους δύο γονείς και στην περίπτωσή μας εγώ. Αν εγώ που είμαι η μαμά που έχω έννομη σχέση με το παιδί, πεθάνω ξαφνικά, το παιδί μας θα χρειαστεί να πάει σε ίδρυμα. Αν πάθω κάτι, το παιδί μου θα πάει στο ίδρυμα, δεν θα χάσει μόνο έναν γονιό, θα χάσει και τον άλλο, θα χάσει το σπίτι του, θα χάσει το σχολείο του, θα χάσει τους φίλους. Αυτό δεν μπορεί να γίνει αποδεκτό, δεν μπορεί να υπάρχει σαν ενδεχόμενο σε μια ευρωπαϊκή χώρα ένας άνθρωπος να πιστεύει ότι ένα παιδί όταν πεθάνει ο ένας γονιός του, πρέπει να πάει στο ίδρυμα και όχι να μείνει με τον άλλο γονιό του. Είναι τρομακτικό ότι ζούμε με τέτοιο μίσος ανάμεσα σε άλλους ανθρώπους που δεν μας ξέρουν, δεν μας γνωρίζουν, ούτε τα παιδιά μας, αλλά έχουν άποψη για μας. Επίσης, δεν θα πάθουν κάτι αυτοί οι άνθρωποι, δεν θα πειραχτούν οι οικογένειές τους, δεν θα στερήσουμε τα δικαιώματά τους και τα δικαιώματα των παιδιών τους. Γιατί τα παιδιά μας πρέπει να είναι δεύτερης κατηγορίας;
Η σύντροφός μου, η γυναίκα μου, που είμαστε 18 χρονια μαζί, μια ολόκληρη ζωή, δεν μπορεί να πάρει το παιδί μας από το σχολείο όταν σχολάει, αν δεν κάνω υπεύθυνη δήλωση εγώ. Αυτή η γυναίκα που το μεγαλώνει, που ξενυχτά όταν έχει πυρετό, αγχώνεται για το τι θα φάει, για το αν διάβασε, είναι γονιός της εξουσιοδότησης και της υπεύθυνης δήλωσης. Όταν εγώ χρειαστεί να λείψω από την πόλη, αφήνω για όλα εξουσιοδοτήσεις και υπεύθυνες δηλώσεις. Αν για παράδειγμα λείπω και το παιδί πέσει, χτυπήσει και χρειαστεί νοσηλεία, μπορεί να μην το δεχτούν σε δημόσιο νοσοκομείο αν λείπω.
Το μέγεθος, η έκταση της διάκρισης είναι δυσθεώρητη, είναι δυσβάσταχτη για μας που το βιώνουμε. Δεν θέλουμε κάτι επιπλέον, θέλουμε τα παιδιά μας να αναγνωριστούν και να έχουν και νομικά τους δύο γονείς που ήδη έχουν! Δηλαδή, ζητάμε το αυτονόητο, θέλουμε να έχουν τα ίδια δικαιώματα με τα άλλα παιδιά.
Ο όγκος της κακοποίησης και της βίας που δεχτήκαμε κυρίως το τελευταίο δίμηνο είναι κάτι απάνθρωπο. Προσωπικά απολύθηκα γιατί άκουσα ομοφοβικό σχόλιο για γάμο και ζήτησα να μην συνεχιστεί.
Και εγώ και η σύντροφός μου είμαστε βαθιά ένθεα άτομα. Όταν βγήκε η εγκύκλιος της Ιεράς Συνόδου για τα παιδιά μας, που αναφέρεται στα παιδιά μας σαν να είναι άψυχα αντικείμενα, πληγωθήκαμε. Αυτή είναι η αγάπη που διδάσκει η θρησκεία μας; Την επόμενη μέρα, θυμάμαι, το παιδί μας ήταν προγραμματισμένο να πάει με το σχολείο για εκκλησιασμό. Δεν τον πήγαμε εκείνη τη μέρα στο σχολείο. Σίγουρα από άμβωνος ο ιερέας θα μιλούσε για την εγκύκλιο… Ποιος ξέρει τι θα άκουγε το παιδί! Τα παιδιά μας είναι δυστυχώς εκτεθειμένα σε κακοποιητικό λόγο, παντού.
Έχουμε σύμφωνο συμβίωσης, αλλά αυτό δένει εμένα και τη σύντροφό μου νομικά, δεν αφορά το παιδί. Η κατάσταση αυτή μετατρέπει τη σύντροφό μου σε έναν γονιό με… εξουσιοδότηση. Αν δεν έχει εξουσιοδότηση δική μου, δεν είναι γονιός…
Αλλά πραγματικά – όποιος έχει παιδί θα το καταλάβει – το ότι αν πάθω κάτι εγώ ως μητέρα που έχω έννομη σχέση με το παιδί, το παιδί μου θα πάει στο ίδρυμα, είναι τρομακτικό. Εννοείται ότι έχω κάνει διαθήκη, έχω εκφράσει με κάθε τρόπο ότι αν πεθάνω, δίνω τη γονική μέριμνα στη σύντροφό μου, ωστόσο μέχρι νομικά να τελεσιδικήσει όλο αυτό, περνά ένα διάστημα ενός με ενάμισι έτους, κατά το οποίο είτε το παιδί δεν θα είναι με τον άλλο γονιό! Θα χάσει όχι μόνο έναν γονιό, αλλά όλο του τον κόσμο! Αυτό εγώ δεν θα το ήθελα για κανένα παιδί, για κανέναν γονιό.
Το νομοσχέδιο που έρχεται και θέλω να πιστεύω ότι θα ψηφιστεί (κάνω σε αυτό το σημείο έκκληση σε όλες τις πολιτικές δυνάμεις του δημοκρατικού τόξου να μην κάνουν μικροπολιτική και να το ψηφίσουν), θα το γιορτάσουμε. Θα γιορτάσουμε τον γάμο μας και το παιδί θα γιορτάσει μαζί μας. Θα γιορτάσουμε αυτή την ιστορική στιγμή γιατί θα είναι μια νίκη κατά των διακρίσεων.
Το νομοσχέδιο είναι πολύ θετικό και θα το γιορτάσουμε, αν και περιέχει αρκετές διακρίσεις: για παράδειγμα, είναι υπό αμφισβήτηση η πρόσβαση που θα έχουμε στην υποβοηθουμενη αναπαραγωγή. Επίσης είναι απορίας άξιο ότι στο νομοσχέδιο αυτό δεν γίνεται καμιά αναφορά στην τρανς γονεϊκότητα».
Διαβάστε επίσης: Ο γάμος ομόφυλων ζευγαριών και η τεκνοθεσία ως μια αυτονόητη αρχή
«Τα παιδιά παίρνουν αυτό που χρειάζεται από μια οικογένεια, ακόμη και με δύο μπαμπάδες»
«Δεν έδιναν διαβατήριο στην κόρη μου-Δεν δέχονταν δύο μητέρες στο πιστοποιητικό γεννήσεως…»